lou reed: bosteko bat aritz branton
Aforismoen arabera, guztion laguna, inorena ez; politikaz pentsatzen ez duela esaten duena, eskuindarra; euskal libururik onena Bilbao-New York-Bilbao dela esaten duenak, gutxi irakurtzen du euskaraz; Lou Reed-en abestirik onena Walk on the Wild Side dela esaten duenak, gutxi ezagutzen du Lou Reed-en lana. Eta zertarako ezagutu Lou Reed-en lana? Hona hemen bost arrazoi: 1/
White Light White Heat. Diskoa grabatzeko bi egun eman zituzten, eta hori nabaria da: diskoa gordina da, talde batena, espontaneoa ematen duena, baina, aldi berean, oso originala. Gordina, zaratatsua, esperimentala eta ikagarri ederra. Anabasa adierazten du. The Gift-en ipuin beltza; Here She Comes Now-en lirismoa; Sister Ray-en, ba, dena! Sister Ray goiz goizean jarri, bolumena topean, eta egunaz gozatu.
2/
Berlin. Pianoa, ahotsak, gitarrak eta orkestra. Nostalgia, tragedia, herri/maitale/gaztaromina... Hiri bat baino gehiago marrazten dira diskoan; hiru pertsonaia baino gehiago; egoera eta sentimendu anitz. Lady Day epikoa; Caroline Says II-en tristezia eta edertasuna; Sad Song sinfoniaren amaiera: >.
3/
The Blue Mask. Berriro banda batekin, besteak beste, Fernando Saunders eta Robert Quinekin. Lagun minei, emazteari eta bere buruari buruz abesten digu: serio eta, tarteka, dibertigarri:>. My House-ek oso giro berezia sortzen digu; The Heroine-n zuzentasuna; Heavenly Arms-en amodioa.
4/
New York. Txilinak ematen duten gitarrak; musika mota anitz. Gizarte kritika: esplotazioa, droga saltzaileak, politikari hipokritak eta erlijioa ikustarazten dizkigu. Dirty Blvd.-en kontakizuna eta abesbatza; Sick of You-ren gogaitasuna; Dime Store Mystery-ren edertasun atonala. >.
5/
Berlin. Hogeita hamabost urte beranduago, disko osoa jo zuen berriro hainbat kontzertutan, eta Julian Schnabel-ek filmatu zuen New Yorken. Zenbait musikarik jatorrizko diskoan ere jo zuten: Steve Hunter gitarra-jole zoragarria, esaterako. Schnabel-en irudiak eta zuzendaritza egokia baino egokiagoak dira. Bandak diskoaren bertsio fidela egiten du, oso, eta, aldi berean, kontzertua freskoa, espontaneoa da. Soloak eta inprobisazioak ez dira falta; orkestra ederki aritzen da; abesbatzarena ederra da. Eta ez galdu Anthony Hegartyren Candy Says. Miraria.
Bai, Lou Reed-ek hasieran aipatu dugun abesti hori idatzi zuen, baita askoz gehiago ere. Gozatu eta partekatu. Bosteko bat, eta gora Lou Reed!
White Light White Heat. Diskoa grabatzeko bi egun eman zituzten, eta hori nabaria da: diskoa gordina da, talde batena, espontaneoa ematen duena, baina, aldi berean, oso originala. Gordina, zaratatsua, esperimentala eta ikagarri ederra. Anabasa adierazten du. The Gift-en ipuin beltza; Here She Comes Now-en lirismoa; Sister Ray-en, ba, dena! Sister Ray goiz goizean jarri, bolumena topean, eta egunaz gozatu.
2/
Berlin. Pianoa, ahotsak, gitarrak eta orkestra. Nostalgia, tragedia, herri/maitale/gaztaromina... Hiri bat baino gehiago marrazten dira diskoan; hiru pertsonaia baino gehiago; egoera eta sentimendu anitz. Lady Day epikoa; Caroline Says II-en tristezia eta edertasuna; Sad Song sinfoniaren amaiera: >.
3/
The Blue Mask. Berriro banda batekin, besteak beste, Fernando Saunders eta Robert Quinekin. Lagun minei, emazteari eta bere buruari buruz abesten digu: serio eta, tarteka, dibertigarri:>. My House-ek oso giro berezia sortzen digu; The Heroine-n zuzentasuna; Heavenly Arms-en amodioa.
4/
New York. Txilinak ematen duten gitarrak; musika mota anitz. Gizarte kritika: esplotazioa, droga saltzaileak, politikari hipokritak eta erlijioa ikustarazten dizkigu. Dirty Blvd.-en kontakizuna eta abesbatza; Sick of You-ren gogaitasuna; Dime Store Mystery-ren edertasun atonala. >.
5/
Berlin. Hogeita hamabost urte beranduago, disko osoa jo zuen berriro hainbat kontzertutan, eta Julian Schnabel-ek filmatu zuen New Yorken. Zenbait musikarik jatorrizko diskoan ere jo zuten: Steve Hunter gitarra-jole zoragarria, esaterako. Schnabel-en irudiak eta zuzendaritza egokia baino egokiagoak dira. Bandak diskoaren bertsio fidela egiten du, oso, eta, aldi berean, kontzertua freskoa, espontaneoa da. Soloak eta inprobisazioak ez dira falta; orkestra ederki aritzen da; abesbatzarena ederra da. Eta ez galdu Anthony Hegartyren Candy Says. Miraria.
Bai, Lou Reed-ek hasieran aipatu dugun abesti hori idatzi zuen, baita askoz gehiago ere. Gozatu eta partekatu. Bosteko bat, eta gora Lou Reed!
