hurrengoa
manchester 80 aritz branton   Duela 25 urte, orain bezala, Manchester izugarri hiri itsusia zen: itsusia, iluna, goibela. Hori bai, musikazalea izanez gero, oso hiri interesgarria zen bizitzeko. Punka ondoren, Ingalaterrako hiririk bizienetakoa zen. Buzzcocksek punk erromantikoa eta zapuztua eman zigun; The Fallek musika gordina, eta Mark E Smithsen ahots arraro eta hipnotikoa; Joy Divisionen iluntasunak alaitu gintuen. Gutako batzuk, bederen.

Nire herri txikitik filologia ikastera joan nintzen. Baina, munduko musikaren hiriburutzat genuen hura, eta poesia baino musika modernoa ikasi nuen. Osaba Louk-ek abesten zuen bezala, olerkari guztiek bertso arauak ikasten zituzten eta emakume horiek begi-keinuak egiten zituzten… Egia esan, bertso arauak bai, ikasi nituen, baina emakume horiek ez zidaten begi-keinurik egin. Tira, ez asko.

Nire luxuzko bizimodua ordaintzeko, Haçienda Klubean lan egin behar izan nuen zerbitzari. Nahiz eta lan arrunta izan, abantaila pare bat zeukan: edozein kontzertu dohainik ikustea eta jende asko ezagutzea, haien artean musikari ugari.

Musika taldeen parean, klubak oso garrantzitsuak ziren garai hartan. Klubik garrantzitsuena Haçienda zen. Factory Recordsek ikeki zuen Haçienda 1982n. Izena Huxleyren liburu batetik atera zuten; drogekin harreman handia zegoen hautaketa hartan.

Behin baino gehigotan Karl Burns, The Fall eta PILen bateria-jotzailea, etorri zitzaidan substantzia bereziak saldu nahian. Baina, batetik, ez neukan interesik, garagardoarekin nahiko izaten nuen, eta, bestetik, banekien substantzia hori sukaldea garbitzeko hautsekin nahasten zuela.

Baina Haçiendaren ideia nagusia musika eta modernitatea bultzatzea zen, non eta Manchesteren, hiri handi, itsusi eta industrial ohian. Orduan, langabezia zen hiriko enpresabururik handiena, eta Haçienda lantegi ohi batean ezarri zuten. Ederra zen: ederra, industriala, handia.

19 urterekin den-dena posible da. Ez dago zalantzarik, edo, zalantzarik baldin badago, zalantzak berez zalantzatiak dira eta erraz gaindi ditzakegu. Dirua irabazi behar nuen, eta horregatik lan egiten nuen Haçiendan. Baina ordu asko egin behar izan nituen diru hori irabazteko. Originaltasunari iheska, beti bezala, eta akats berri baten atarian, berriro ere, klub berri bat irekitzea erabaki nuen.

Lokala aurkitu nuen, erdigunean, eta, printzipioz, astean behin erabiltzeko akordio bat egin nuen jabearekin. Baina banekien arrakasta lortzeko oso kontzertu on batekin ireki behar nuela kluba. Nola lortuko nuen taldea? Galdezka lortuko nuen, besterik ez. Bestela, ez nuen kluba irekiko, ez horixe.

The Smithsen lehenengo diska, Hand in Glove, atera berri zen eta taldekideak bistaz ezagutzen nituen, Haçiendatik, noski. Abesti hori izugarri ederra, erromatikoa eta misterioz betea iruditzen zitzaidan.

Beraz, gau batean, Morrisseyri hurbildu nintzaion eta esan nion The Smiths oso talde ona iruditu zitzaidala. Gure Stephenek erantzun zidan berari ere oso talde ona iruditzen zitzaiola. Barre egin, konfidantza osoa galdu instant batean, eta hanka egin nuen. Ezin nuen The Smithsekin kontatu kluba irekitzeko eta, gainera, handik oso gutxira talde ospetsu bihurtu zen.

Ezin nuen gehiago itxaron, ez nuen lokalaren jabearekin akordioa galdu nahi. Mark E Smithekin hitz egin nuelako erabaki nuen. Haçiendaren lurpeko tabernan (The Gay Traitor, Anthony Blunt espioaren omenez) hurbildu nintzaion. Momentu bat, esan zidan, eta beste bi gazterekin hitz egiten jarraitu zuen.

Ezagutzen nituen, bistaz. The Happy Monday anaiak ziren. Beti urduri zeuden eta egun hartan ohi baino urduriago. Mark E Smithek musikan hasteko delinkuentzian aritu behar zutela azaldu zien, bestela, diruarena ezinezkoa izango zela. Nolabait esateko, gaia pribatua iruditu zitzaidan eta, berriro ere, alde egin nuen.

Azken aukera bat neukan. Big Flameren Dil laguna neukan eta baiezkoa eman zidan, eskerrak... ala ez. Hogeita bost lagun geuden klubean astearte hotz hartan eta, noski, ez nuen lortu nahi nuen arrakasta. Beste bi gauez ireki nuen eta, azkenik, nire diru guztia galdu baino lehen, beharrezko erabakia hartu nuen. 19 urterekin ere, batzuetan, den-dena ez da posible.

Handik aste batera, The Gay Traitorrera joan nintzen lagun pare batekin. Gutaz gain, Karl Burns, nola ez, eta New Orderen Peter Hook zeuden. Hookiek gu lotzea iradoki zuen: taberna ez zen asteazkenan irekitzen eta, ondorioz, bi egun pasatuko genituen han behean. A, umore hori! Baina, osaba Louk-ek abesten zuen bezala, inork ez zuela parte hartuko eta gero parte hori gorrotatuko.